φωνηεντόληκτος

-η, -ο, Ν

1. γλωσσ. (για λέξη) αυτός τού οποίου το θέμα λήγει σε φωνήεν

2. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τα φωνηεντόληκτα

(γλωσσ.-γραμμ.) α) κατηγορία τών τριτόκλιτων ουσιαστικών τής Αρχαίας Ελληνικής τών οποίων το θέμα λήγει σε φωνήεν, δηλαδή έχει φωνηεντικό χαρακτήρα, όπως λ.χ. η λέξη πόλ-ις / πόλε-ως

β) κατηγορία ρημάτων τής Αρχαίας και τής Νέας Ελληνικής, τα οποία έχουν φωνηεντικό χαρακτήρα, όπως είναι το ρήμα λύ-ω ή τα νεοασυναίρετα σε -άω, όπως λ.χ. το μιλά-ω.

[ΕΤΥΜΟΛ. < φωνήεν, -εντος + ληκτος (< λήγω), πρβλ. συμφωνό-ληκτος. Η λ. μαρτυρείται από το 1860 στον Δ. Ι. Μαυροφρύδη].